De ondertitel van dit boek luidt: Bouwstenen voor een leeswijze van de evangeliën gebaseerd op Tenach en joodse traditie. Weer een boek uit de niet ophoudende stroom 'handwijzers', 'hulpen', 'leeswijzers' en wat niet al, bedoeld om ons het Nieuwe Testament te leren lezen door de bril van de joodse traditie. In dat opzicht is dit boek niet nieuw. Toch onderscheidt het zich wel, met name door de systematische aanpak. Geen populaire exegese à la Lapide die je even vlot weghapt, maar een beknopte en toch omvattende presentatie van wat er allemaal met dit onderwerp 'Nieuwe Testament en Joodse context' aan de hand is.
Wat wilde het zeggen dat de denktaal van de nieuwtestamentische auteurs hebreeuws was, ook al schreven ze in het Grieks? Dat hun heilige Schrift de Tenach was, dat de eerste christengemeente door en door Joods leefde? Met name de evangeliën komen aan de orde. Bij Paulus begint de scheiding maar nu moeten we ons weer 'opnieuw oriënteren op Jeruzalem' (pag. 154 vv.). Een verhelderend en interessant boek, maar waarom komt Paulus er in dit soort verhandelingen altijd minder goed van af - ook hier? Is hij niet een hoofdgetuige van Jezus Christus aan wie wij heidenen voor een belangrijk deel te danken hebben dat we überhaupt weet hebben van IsraëIs God en Israëls Heilige Schrift? Ik wacht op een boek dat niets afdoet aan hetgeen Barnard, van 't Riet en al die anderen ons bieden, maar waarin ook Paulus wat minder zuur wordt behandeld.