Will.J. Barnard en Peter van ’t Riet hebben opnieuw een boekje geschreven vanuit en voor leerhuizen. Zij willen de consequenties doordenken van de hernieuwde kennismaking met de joodse traditie voor de vormgeving van de christelijke eredienst. Hun uitgangspunt is van groot belang: christenen zullen de door hen herontdekte betekenis van het jood-zijn van Jezus serieus moeten nemen en een leerproces dienen aan te gaan ten aanzien van vele geërfde zaken in de christelijke traditie.
Er zal volgens de auteurs dan nogal wat veranderen. Ze sommen nauwkeurig op wat er in het conventionele christendom voor hun besef moet verdwijnen. Vele christenen zullen datgene wat overblijft waarschijnlijk geen christendom meer noemen. Dat hoeft Barnard en Van 't Riet niet van hun leertocht af te houden, maar ze hebben mijns inziens weinig verweer tegen degenen, die hen een complete verjoodsing van het christendom verwijten.
Wat geschreven is over "de zondag als dochter van de Sjabbat" vormt een boeiende uitdaging voor verdere studie. Maar in een leerproces zijn we niet geholpen met zwart-wit tekeningen, waarbij de Grieks-Romeinse invloeden uitsluitend worden teruggevonden in het christendom en niet in het jodendom. Vele van de stellige beweringen van de auteurs, zoals de stelling dat de verzoeningstheologie niet tot de joodse context van het christendom behoort, zijn zeer aanvechtbaar voor wie zich enigszins van de studies van David Flusser op de hoogte heeft gesteld.
De proeven van eredienst in de tweede helft van het boekje zijn informatief en tegelijkertijd bijzonder eenzijdig. Misschien kan er ook nog eens een boekje geschreven worden over christelijke eredienst in het spoor van de joodse Paulus en de joodse Hebreeënschrijver.