Antwoord : Je kunt de offerdienst zien als een maaltijd bij God aan tafel. De maaltijd werd in Israël gezien als het summum van sociaal verkeer. Zo was ook het offer het summum van sociaal verkeer tussen God en mens. De mens ging bij God op bezoek in de tempel. Daar moest bij gegeten worden. Het altaar is Gods tafel en Hij eet bij wijze van spreken door middel van het vuur. Vlees was het meest luxueuze voedsel dat er bestond. Het behoorde niet tot de dagelijkse maaltijd van de gewone man en vrouw. Vlees eten deed je alleen aan een feestmaaltijd. Maar de vleesconsumptie is in de Tora tegelijk aan tal van beperkingen onderhevig. Mensen moeten zich niet gedragen als roofdieren. Alleen kosjer voedsel kwam in aanmerking voor de offerdienst. Roofdieren en wilde dieren horen daar bijvoorbeeld niet bij. Alleen gedomesticeerde, plantenetende dieren met speciale kenmerken waren geoorloofd. Daar zitten ongetwijfeld morele overwegingen achter, hoewel die er niet bij verteld worden. Wat het slachten/doden betreft: Om het vlees van een dier te kunnen eten moest het geslacht worden. Dat is nu eenmaal niet anders. Het accent in Israëls offerdienst ligt echter niet op slachten/doden, maar op eten/leven. Bloed werd gezien als de zetel van het leven. Dat mocht een mens niet consumeren. Het werd uitgestort tegen de voet van het altaar. Daarmee zei men: Wij erkennen dat het leven van God is en dat we ons eigen leven krijgen uit Zijn hand. Bij het doden van een offerdier geven we het leven van het dier weer aan Hem terug.