Het voorliggende boek vertrekt - zeer juist gezien - niet vanuit de geloofsleer maar vanuit de geloofspraktijk d.w.z. de liturgie. Na een eerste hoofdstuk over de Oorsprong van de christelijke liturgie in de joodse volgen: Schriften, Feesten, Rustdag, Grondhouding (in de eredienst), Eredienst, Gebed, Doop, Maaltijd en Verzoening. Het boek is geenszins boven kritiek verheven, in het klein (het geloof vanuit 'haar' bronnen) en in het groot (ondanks bekendheid met het werk van David Flusser het volkomen ontbreken van enige verwijzing naar de Dode Zee-rollen en hun ingrijpende implicaties voor ons beeld van het vroege jodendom). Onhandig voor de open houding die aanbevelenswaard is in een leerhuis lijkt me ook de indruk van volkomen zekerheid die steevast gewekt wordt, ook bij moeilijke historische vraagstukken zoals het precieze tijdstip van Jezus' laatste (paas)maal.

Dat daargelaten kan men het alleen maar eens zijn met 's schrijvers overtuiging 'dat we vandaag niet meer kunnen ontkomen aan een herziening van het christelijk geloof vanuit haar (!) joodse bronnen' (inl., p. 10), en het boek de lezers toewensen die het verdient.

[Noot van de auteur: Geloof (emoena) is vrouwelijk in het Hebreeuws. "Haar" is in dit verband te beschouwen als een Hebraïsme.]